Twoja stylistka.: Ach...

Sens.

Moda i sztuka są naszymi życiowymi pasjami. Będąc stylistkami nie kierujemy się tylko chwilowymi trendami, ale staramy się wracać choć akcentami do klasyki. Często właśnie ona jest bazą wszelkich naszych stylizacji. Co nie oznacza, iż mocne akcenty czy wyraziste detale są nam obce. Staramy się wnieść do szafy większości naszych klientek powiew świeżości, spróbować znaleźć te brakujące elementy dzięki którym każda z nich poczuje się w pełni usatysfakcjonowana ze swojego wizerunku. Najważniejsze dla nas jest zadowolenie na kobiecej twarzy, które jest często podwaliną do akceptacji własnego „ja”, do budowania nowego filaru swojego życia.
Bardzo ważna rzeczą jest dla nas rozmowa, określenie priorytetów nie tylko ubraniowych, ale też życiowych danej klientki (styl życia, oczekiwania co do przemiany) . Jest ona bazą i szkicem, na której później opieramy swoje poszukiwania.
Jesteśmy dobrymi słuchaczkami, otwartymi na wszelkie stylizacyjne propozycje (ulubione sklepy, nowości modowe które chciałoby się delikatnie dodać lub mocno wyróżnić, progi cenowe, materiały, wzory, kolory) . Bardzo chętnie pomagamy w choć najmniejszych problemach, przeszukujemy ostatnie zakątki półek, zarówno tych sklepowych jak i wirtualnych by móc zaproponować coś naprawdę godnego uwagi. Nie narzucamy się z naszym punktem widzenia, uwielbiamy konwersacje i przeglądanie aktualnej zawartości szafy danej kobiety. Szafa jest otwartą księgą, pamiętnikiem większości wspaniałych chwil w życiu każdej z nas i bardzo ważnym elementem w zmianach jest zauważenie powtarzalności pewnych elementów i krojów, wyłuskanie rzeczy naprawdę potrzebnych i tych całkowicie zbędnych, wybranie ulubionych zestawów i rzeczy, w których czujemy się dobrze i tych do których nie jesteśmy w pełni przekonane. Mam nadzieję, ze z naszą pomocą choć w kilku kobiecych światach zapanuje harmonia i satysfakcja.
Wkońcu czasem jedna wizyta stylistki daje więcej niż powtarzane w kółko słowa najbliższych nam ludzi.
Jaśmin&Magnolia

Twoja stylistka.

poniedziałek, 16 sierpnia 2010

Ach...

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Archiwum bloga